poj.wlkp
Solowy projekt JLFS aktywny od 2002, poświęcony nurkowaniu w głębiny nostalgicznej depresji i melancholii przy wtórze gitar akustycznych, sennych syntezatorów i odgłosów lasu. Kolor: zachodzące słońce. Zapachy: konwalia, akacja, popiół, mech.
Solo project of JLFS active since 2002, in which he visits the depths of nostalgic depression and melancholy, accompanied by acoustic guitars, dreamy synths and forest sounds.
Color: sunset. Smells: lily of the valley, acacia flowers, ash and moss.
Dyskografia
Debiutancki album poj.wlkp to 7 piosenek z gitarą akustyczną nagranych w jednym ujęciu na magnetofon kasetowy. Surowe, z głębi serca i urocze, zwłaszcza przy pierwszych eksperymentach z rytmem (Śnieg Samotnie) lub strukturą (Czubki palców)
_________________
poj. wlkp’s debut album are 7 acoustic songs, all one-take one voice-one guitar-one tape recorder offerings. The tunes are raw, earnest and pretty, especially when the author experiments with rhythm (Śnieg samotnie) or song structures (Czubki palców)
Każda piosenka została nagrana w innym strojeniu, pośrodku pustego mieszkania, na kasetę magnetofonową, w stanie mocno depresyjnym. Każda piosenka w innym strojeniu i astroju, od form tradycyjnych, przez transowe, do eksperymentalnych.
________________
The second album of poj.wlkp is a set of intriguing yet depressing acoustic songs. Each song is done in a different tuning, often far from traditional, droning and buzzing, accompanying the artist’s apathetic voice. The songs range from fairly traditional, through trancelike repetitions, to a strange final experiment.
Nagrane na kasetę magnetofonową na lekko rozstrojonym pianinie w bardzo starym domu z otwartym oknem za którym deszcz.
________________
Voice, a slightly detuned piano and a tape recorder. poj. wlkp had access to a piano and spent a day composing on the spot and then recording these 7 tunes.
Piosenki nagrane na kasetę magnetofonową na strychu domku letniskowego w środku lata, z dzieciarnią i ptakami za oknem. Było gorąco i duszno. Gitara, flet, dwa magnetofony jako prymitywny magnetofon dwuścieżkowy. Szum, smutek, melodia.
________________
Recorded largely in the country, with birds chirping behind the window, the music is personal and sometimes unsettling. Acoustic songs, recorded with guitar, flute, vocals using two casette players – one recording, one providing an earlier recorded background track.
Rezygnując z prób otworzenia atmosfery “Duchów z Dołu”, poj.wlkp powraca do prostoty i nagrywa zestaw prostych piosenek, nadal w atmosferze nastrojowej melancholii. Piosenki 1-7 to po prostu głos plus gitara i piosenki brzmiące niemal tradycyjnie i chwytliwie. Numer 8 nagrany jest na dyktafonie, zaś w 9 pojawiają się flety.
________________
After some time spent trying to repeat the atmosphere and complexity of “Duchy z dołu”, poj. wlkp decided instead to go back to the roots and recorded a simple set of songs, with melodies more traditional, but continuing the mood of contemplative melancholy. Songs 1-7 are simply voice and guitar, some songs sounding almost traditional and catchy. Number 8 has been recorded on a portable dictaphone, while number 9 features a harmony of flutes.
Wielki krok naprzód – to pierwszy album poj.wlkp nagrany nie na magnetofon kasetowy, lecz na rejestrator ośmiościeżkowy, z użyciem mikrofonów i wielośladowych nagrań, co umożliwiło o wiele większą głębię i pole do eksperymentu. “Można czekać” z harmoniami wokalnymi i fletowym refrenem, dudniące pogłosem “Drzwi”, pełne folkowej akustyki “Poodasze”, “Owce” i “Wiatr” oraz nieco bardziej maniakalje – “Tu” – eksperymentalny rock akustyczny, natchniony i piękny.
________________
A great step forward, this is the first poj. wlkp album recorded properly on an 8-track, using regular microphones, contact microphones and generally sounding clean – but also way more experimental than the previous offerings, thanks to possibilities offered by the new recording environment. From the multilayered “Można czekać” with strange vocal harmonies and busy flutes echoing in the background, through “Drzwi” drenched in reverb, more folk-inclined “Poddasze1”, “Owce” and “Wiatr”, honest and deranged “Tu” – experimental acoustic rock, meditating, honest and pretty.
“Gdybym umiał mówić” to płyta instrumentalna, 7 z kolei nagrana przez poj.wlkp. Styl może być głównie określony jako “folk”, ponieważ główny instrument to gitara akustycna. Jednakże melodie to czasem króciutkie melodie solowe, czasem zaś gęste iskrzące pejzaże dźwięku, to znów wybrzmiewające w jaskini eksploracje. Pojawia się gitara elektryczna, flety, improwizowana perkusja czy domowej roboty bas. Album ukazuje pasję poj.wlkp do tworzenia atmosfery, intrygujących melodii i wynajdywania nowych struktur dla swoich utworów.
________________
“Gdybym umiał mówić” is an instrumental album, the 7th of poj. wlkp. The style can be broadly put under “folk” since the main instrument used here is the acoustic guitar. However the tunes vary between short solo melodies, dense sparkling soundscapes or hollow, echoing murmurs. Electric guitar is used to some extent, as well as occasional flutes, improvised percussion or a droning bass. The album showcases nicely poj. wlkp’s interest in atmosphere, intriguing melodies and constant trying out of new structures / set-ups for the songs.
“Most” owinięty jest wokół 3 różnych wersji piosenki tytułowej o tym samym tekście. poj.wlkp jak zawsze stawia na melodykę, nie bojąc się odważnych rozwiązań rytmicznych, i stale ciążąc ku mrocznej, melancholijnej liryce.
________________
What sticks out on “Most” are three versions of the title song, in very different arrangements. As always poj.wlkp tries to avoid obvious solutions and reaches for surprising stylistic and rhythmic measures, keeping in touch with the lyrical melodicism and intimate, somewhat dark atmosphere.
poj.wlkp, jeden z 9 muzycznych projektów polskiego muzyka-amatora Jana Stracha, zawsze był jego ujściem dla najbardziej przygnębiających, intymnych uczuć i tym razem nie jest inaczej. Smutek dominuje zarówno w tekstach, jak i melodiach, które jak zawsze są zgodne z etyką diy zawartą w “hortifolkowym” manifeście poj.wlkp, ale tutaj utwory instrumentalne są znacznie bardziej dopracowane i zawierają syntezatory, klawisze i efekty, nie pozostawiając już gitary akustycznej jako głównego instrumentu.
Melodie zostały stworzone jako połączenie przypływów inspiracji, ustrukturyzowanej improwizacji i pracochłonnej kalkulacji, aby osiągnąć coś oryginalnego, ale nie narzucającego się ani pretensjonalnego. Gdzieś pomiędzy sadcore, gotykiem, folkiem i rockiem, utwory penetrują obszar wiecznej melancholii, jednocześnie podejmując ciekawe zwroty w doborze akordów, rytmie i strukturze.
Album powstawał przez 3 lata, w procesie równie męczącym, oczyszczającym i satysfakcjonującym. To efekt końcowy, dzieło miłości jednej osoby. Mroczny, smutny i unikający oczywistych rozwiązań, a tym samym trzymający się filozofii każdego albumu poj.wlkp do tej pory.
________________
poj.wlkp, one of 9 musical projects of polish amateur musician Jan Strach, has always been his outlet for the most depressing, intimate feelings and it is not different this time. Sadness prevails in the lyrics and the melodies alike, which as always follow the diy ethics stated in poj.wlkp’s “hortifolk” manifesto, but here the instrumental tracks are much more polished and include synths, keyboards and effects, no longer leaving the acoustic guitar as the main instrument.
The melodies have been created as combination of fits of inspiration, structured improvisation and laborous calculation in order to achieve something original yet not overbearing or pretentious. Somewhere between sadcore, gothic, folk and rock, the songs penetrate an area of eternal melancholy, while taking interesting turns in chord choices, rhythm and structure.
The album took 3 years of creation in a process equally excruciating, purifying and satisfying. This is the end result, a labour of love of one person. Dark, sad and avoiding obvious solutions, and thus adhering the philosophy of every poj.wlkp album so far.
Po czterech latach przerwy, kolejne kilka piosenek wyrwanych z głębokości. Jak zawsze emocjonalnie zaangażowany, melodyjny, prawie zabójczy ładunek melancholii ze świata wspomnień, gdzie słońce wiecznie zachodzi.
________________
After four years, another couple of songs ripped out from the depths of my soul. As always invested emotionally, nearly lethal portion of melancholy form the world of memories, where the sun is eternally setting.
Im bliżej środka tym wszystko mniej wyraźne, droga jest niebezpiecznie prosta, niebo jest podejrzanie jasne. Dni zlewają się w ryczącą falę, zanim mnie pożegnasz, ja już się oddalę. Pięć lat, które minęły od poprzedniej płyty poj.wlkp to rzecz względna, czasu upłynęło tyle ile musiało, by Jan Strach, tradycyjnie bardziej wierząc podświadomości niż jakimkolwiek przesłankom w ustroju czy eterze, uznał że ilość słów i melodii poczynionych w stanach agonii jestestwa i kryzysu wiary jest wystarczająca by zamknąć ją w kolejnym pudełku pod określonym tytułem.
A mniej pretensjonalnie jest to zestaw smutnych piosenek opartych na wybrzmiewającej echem gitarze, czasem uzupełnionej o syntezatorowe chmury i głosie łamiącym się lecz szczerym, które gatunkowo pełznąc czasami w stronę bardziej folkową to znów rockową, niezmiennie pozostaje w bezpiecznym zasięgu otchłani bezsensu i beznadziei.
Jako dodatek do płyty, kilka nastrojowych fotografii solarnych autorstwa autora.
________________
The closer you get to the center the less clear everything becomes, the road is dangerously straight, the sky is suspiciously bright. The days merge into a roaring wave, by the time you say goodbye to me, I will have already moved away. The five years that have passed since poj.wlkp’s previous album is a relative thing, time has passed as much as it must have for Jan Strach, traditionally following his subconscious rather than any rationale to decide that the amount of words and melodies made in states of agony of being and crisis of faith is enough to encapsulate it in another box with a specific title.
And less pretentiously, it’s a set of sad songs based on echoing guitar, occasionally supplemented by synth clouds and a voice , breaking but sincere, with genre creeping sometimes in the direction of more folk then again rock, invariably remains in the safe reach of the abyss of meaninglessness and hopelessness.
As an addition to the album, some atmospheric solar photographs by the author.